kwestia natchnienia

[panmarek]

hmmm a ja sie zastanawiam czy jest sie nad czym zastanowic tzn. ja postrzegam ten tekst raczej jako zapis pewnych stanow sytuacyjnych niz glebszych rozwazan filozoficznych. i jesli faktycznie on tym byl to mysle ze bez sesnu jest zmiana jego tresci. Dlaczego? bo to znieksztalci ow stan przezywany przez ciebie wowczas gdy to pisałeś (bądź w okolicy tej czynnosci). ale coz to juz jest kwestia twojej indywidualnej "filozofii tworzenia" i być może temat na dluzsza i meczaca dyskusje ble!...

[piotrb]

z tym się oczywiście nie zgodzę. kwestia natchnienia służy nadaniu wierszowi ram, kwestią wypełnienia tych ram jest już praca i wysiłek intelektualny. I widzę te braki, które wypełnić wypadałoby. Chyba problem polega właśnie na tym, że to zapis ogólnych rozważań filozoficznych. Bezosobowy i bezsytuacyjny, nie ma dna, ani punktu zaczepienia.
Zresztą, nawet jeśli zanegować powyższe, to stan towarzyszący pisaniu - jak widać po samym wierszu - nie był na tyle głęboki i skomplikowany, żeby nie dało się go odtworzyć.

[panmarek]

tu trzebaby bylo przejsc na poziom: czym jest tworczosc ? ale nie robmy tego ! bo zginiemy! i tu widac roznice w naszych "filozofiach tworczosci" co oczwyiscie jest bardzo dobre bo im nas wiecej -roznych, tym wiekszy chaos i tym ciekawiej ot taki wniosek ...

[piotrb]

'bo im nas wiecej -roznych, tym wiekszy chaos i tym ciekawiej'

jako zwolennik chaosu, jesteś przeciwny zmianom? Dziwne, bo chaos nie zadowala się żadną formą, tylko ewoluuje ku.. właśnie, ku czemu?
Ucinam tę myśl.
Na ile więc dajesz natchnieniu (żeby już trzymać się tematu) miejsce w całości twórczego aktu?

[panmarek]

bo tak

nie powiedzialem ze chaos absolutny. tu dochodzi moje subiektywne pojmowanie pojecia chaos... nie odwolujac sie juz do zadnej teorii tylko moich doswiadczen i przkonan: uwazam ze bodzce np sytuacyjne ktore powoduja ze zaczynam pisac czy wogole tworzyc sa unikalne i cala sytacja, ktora wowczas powstaje wkolo mojej osoby jest unikalna. i nie chce tego znieksztalac! pozatym dziele poezje min na taka oddajaca chwile, emocje ect i taka ktora ma za zadanie niec cos, np moral, przeslanie, itp:) nie bede tego rozwijal z racji ze jest juz pozno i mam pelna swiadomosc tego, ze mi sie nie chce tego rozwijac! co nie znaczy ze nie moge:) ble...

[MarcinMakowski]

[Michalina]

Do natchnienia mam całkiem inne podejście może dlatego,że nigdy go chyba nie czułam.Ja po prostu czytam obcy tekst i jeśli jest dobry otwiera mi myślenie poetyckie,temat zwykle siedzi mi już w głowie a czytanie poezji innych pomaga mi tylko ubrać to w słowa, wyznaczyć formę

[panmarek]

Ja bym powiedzial konkretniej, to dotyka psychologii (przynajmniej w okolicach jej to widze )… „To co przeżywasz, czujesz, nie jest tym samym co piszesz” oczywiście zgadzam sie, nigdy nie ujme tej sfery rzeczywistosc konkretnie, obiektywnie, tak jak jest.

swiat ludzi jest subiektywny i ja zdaje sobie sprawe, ze nigdy nie bedzie absolutnie obiektywnym swiatem. Moje cechy osobowosci, temperamentu; doświadczenia które je kształtowały i co za tym idzie projekcje tych doswiadczen na określone obiekty, ukryte teorie osobowości- zwlasza na gruncie indywidualnym, to wszystko i mnóstwo innych… subiektywizuje rzeczywistość.
Nie mogę z tym wygrac i stworzyc obietwynego postrzegania rzeczwiwistosc w mojej glowie (to moja glowa, tylko i wyłącznie moja:)) jestem czlowikiem, tak funkcjonuje, moje schematy poznawcze układają się taki a nie inny mechanizm. Pelno jest we mnie procesow nieswiadomych, o wiekszoci prawdopodobnie nigdy się nie dowiem. Dlatego ja taki akt tworczy – bezmodyfikacyjny, uwazam za cos co fakycznie przedstawia mnie i jest unikalna czescia mojego myslenia, zycia ect
Wczesniej pisalem na forum, ze można wg mnie rozróżnić poezje tez ze względu na cele jaki chcemy osiągnąć. Bo przeciez kazda tworczosc jest potrzebna i dobrze ze jest. I to sprawa indywidualna co kto lubi i jakie ma w tym cele. staram się tez przeforsowac uwage, ze zmieniając nasze utwory, dbajac o rozne ich elementy- aby czytelnik odebral to tak a nie inaczej, pomijamy bardzo wazna zmienna zaklocajaca: osobowość i projekcjie obiorcy, który zapewne i tak komunikat przetworzy przez swoje wewnętrzne mechanizmy pschychiki

Przykład z gitara jest bardzo dobry i trafny. Ale zastanawiając się jeszcze nad tym: gra na gitarze nie jest powszechnym czynnikiem w procesie socjalizacji, a myslenie (tu nawet biologicznym), mowa i pisanie… tak … oczwywiscie można je rozwijac ale jak wspominałem dochodzi kwestia tego co chcemy osiągnąć

Także… podsumowojac… każdy z nas ma troche racji
Pozdrawiam!

[piotrb]

"Dlatego ja taki akt tworczy – bezmodyfikacyjny, uwazam za cos co fakycznie przedstawia mnie i jest unikalna czescia mojego myslenia, zycia ect"

ok. ale wprowadzanie poprawek i późniejsza modyfacja, takie grzebanie ex post, to też wybór autora. Komentatorzy mogą sugerować, ale to autor zadecyduje o ostatecznym obrazie tekstu. Więc nie wykracza to poza prezentację siebie. I świadoma chęć poprawienia pewnych fragmentów nie wyklucza nieświadomego przekazu siebie w nowej wersji.
A w międzyczasie myśli mogą się rozwinąć i obraz przekazu dojrzeje.

[panmarek]

ok. ale w "postepowaniu" z utworem post hoc, moim zdaniem opowiadasz sie za bardziej "stabilnym" stylem manifestowania ciebie w twojej tworczosci. pracujac na utworach caly czas(poprawki itp) nawet tym dawnym nadajesz akcent twojego aktualnego stanu, pogladow itp. ... czujesz sie nie wiem "zle" i piszesz wiersz o tym jak jest ci zle a nastepnie posteriori dokonujesz poprawek w stanie radnosego uniesienia ale to taki dziwny przyklad (przejaskrawiony)

odnosnie decyzji autora to masz racje(tak mysle:)) jesli autor wystawia utwor a co za tym idzie siebie na mozliwosc oddzialywania wplywu spolecznego to faktycznie jest to wazny wskaznik okreslajacy autora!

"mysyli moga sie rozwijac" ale np w przypadku konkretnej sytacji moze to nie mysli sie rozwijaja tylko bodziec wygasl i nie wywyluje juz takich emocji, mysli jak przedtem - ot znow dylemat

koncze watek! bo spedze reszte zycia na tej dyskusji!