Zmysłowy lot

Astral_Extreme

„Z kim ty będziesz karmić łabędzie?”

Ten sam zapach od lat
każde miejsce w sobie ma
ten unoszący magii wiatr
w oczach stawek, ławka, park.

Gdzie ta osoba, gdzie ta wieczność?
czekam na tę chwilę
która już była, której nie ma
lecz jeszcze ile? Nigdzie już nie mieszkam

Odwiedzam neuronami, zataczam w bańkę
ona pęka, a ja żyje w rękach
natury przemijalność nigdy na własność
dotykam tamte chwile, bo mam tylko tyle

Srebrne włosy, w dłoni druga dłoń wpleciona
tak karmią łabędzie ludzie co ich pora
pora uśmiechnąć usta do słońca
bo tak wiernie dotrwali do końca

Młodość nie oznacza wieku
łabędzi nie karmi się w pospiechu
staw głębią unosi zwierzynę
a my na ławce życia, park w nas żyje

Nieważkość, emocji szal bukietów
rozwiniętych aromatem szkieletów
pragnienie, tęsknota, samotność
żywotność, uśmiech i ulotność

Chcę karmić łabędzie, zawsze i wszędzie
nie wiem ile mam lat
lecz w dłoni zawsze pokarm mam ten sam
Uczucie znam i odkrywam – wiernie, wiecznie „Pieczęć”